Watoto Moyoni vzw

Mijn reis naar Kenia in november 2010 heeft heel mijn leventje op zijn kop gezet. Ik wou eventjes alles op een rijtje zetten en bepaalde zaken kunnen plaatsen in mijn leven. Mijn eerste dag aan het zwembad, is er iemand tot bij mij gekomen en heeft me gezegd ‘laat alle zorgen achter je en probeer gewoon te genieten’. Stomverbaasd was ik. .. Maar het was wel zo …

Ze vroegen me of ik niet eens een plaatselijk schooltje wou bezoeken en natuurlijk wou ik dat. Dat is wat mij altijd het meeste boeit, ervaringen uitwisselen met andere culturen, hoe leven zij, hoe staan zij tegenover het leven, hoe zijn ze opgegroeid, ….

Zo ben ik terecht gekomen in de Happy Junior school. Deze school ligt in Mwachidafu, vlakbij Ukunda en 45 km ten zuiden van Mombasa. Een schooltje met kindjes uit kansarme gezinnen. Kindjes die nog een mama en/of papa hebben, kindjes die geen ouders meer hebben maar bij familie zijn onder gebracht, kindjes die in de steek gelaten zijn door hun ouders, …

Als ze 1 x per dag iets te eten krijgen, dan behoren ze tot de gelukkigen. De kindjes zaten en sliepen op de grond, hadden geen stoeltjes of tafels,geen schoolborden, geen schriften, geen lesmateriaal, eigenlijk hadden ze zo goed als niets. Toen zij voor mij begonnen te zingen, was dat zo emotioneel, zo aangrijpend, dat de tranen gewoon over mijn gezicht rolden … eventjes naar buiten gegaan om te bekomen en dan terug naar binnen om hun uit te leggen dat dit niet van verdriet was maar gewoon puur emotie.

Daar op dat moment heb ik dan ook beslist dat ik iets wou betekenen voor hun, dat ik ze graag wou helpen en dat ik zeker zou terugkomen. Ik heb hun eerlijk verteld dat ik op dat moment nog niet wist wat en hoeveel ik voor hen zou kunnen doen, maar dat ik zou terugkomen daar bestond geen twijfel over! Zo is het verhaal begonnen …

Terug in België heb ik mijn verhaal gedaan en gevraagd of iemand mij wou steunen om iets voor deze kinderen te kunnen betekenen. Met de giften van deze mensen ben ik in februari 2011 teruggegaan om mijn kindjes terug te zien. Vooraleer ik de school bereikt had, hadden ze me al gezien en dan staat je wereld eventjes stil … de blijdschap op die gezichtjes, de euforie, het dansen en springen, maar vooral ook het besef dat ik werkelijk speciaal voor hun was teruggekomen. Een welkom dat je nooit meer vergeet … zo emotioneel, zo hartverwarmend, onmogelijk om dit gevoel te kunnen verwoorden.

Vanaf die dag is de band met mijn kindjes alsmaar sterker geworden. Wat in het begin héél schuw een handje geven was, is nu overenthousiast en zielsgelukkig me bestormen, bespringen, een knuffel willen, hun willen laten oppakken, gewoon niet te omschrijven … maar daardoor hebben ze wel allemaal een plaatsje in mijn hart gekregen en sta ik op en ga ik slapen met hen in mijn gedachte.

Wat heb ik kunnen verwezenlijken voor deze school: matten, tafels en stoelen, lesmateriaal, schoolboeken en –schriften, matrassen, toiletten, een nieuw schooltje met 3 klaslokalen, ramen en deuren, bepleistering van de muren, schoolborden ingewerkt in de muren, uniformen, rugzakken, schoenen,... Dit alles na urenlang onderhandelen en opvolgen van de werken tot alles in orde was.

Het is niet altijd even makkelijk, je ziet soms veel ellende, je krijgt ook te maken met mensen die niet altijd even eerlijke bedoelingen hebben. Al deze dingen grijpen je emotioneel heel zwaar aan en soms denk je wel eens dit is het - nu is het genoeg geweest. Maar op die momenten, ga ik gewoon eventjes tussen mijn kindjes zitten, zie ik al die lachende gezichtjes en dan weet ik weer waarvoor ik dit doe, en dat geeft me de kracht en energie om weer verder te gaan.

Het ergste, het meest aangrijpend en emotioneel zwaar belastend is dat je kindjes ziet achteruit gaan of kindjes die lijden aan ondervoeding, of het licht dat uitgaat in hun oogjes door de situatie thuis, kindjes die aan hun lot worden overgelaten, die thuis geen liefde krijgen … Ook kindjes verliezen omdat het toerisme lam ligt in Kenia en ze daarom noodgedwongen terug moeten gaan naar de plaats waar ze vandaan komen, is zwaar om te dragen … Als de ouders hun job verliezen, hebben ze ook geen inkomen meer en kunnen ze ook hun kamertje niet meer betalen.

Feit is dat al deze kinderen nu op mij rekenen, ze tellen telkens weer af om mij terug te zien en dat is omgekeerd zeker ook het geval. Daar haal ik mijn energie en mijn kracht vandaan, daar laad ik mijn batterijen telkens weer op. Het is een levenswerk dat je nooit meer loslaat, je bent er dag en nacht mee bezig maar de liefde en de warmte die je van hun krijgt, dat kan je met geen geld ter wereld vervangen …

Door problemen met de directrice op de Happy Junior School, ben ik noodgedwongen op zoek gegaan naar een andere school in de buurt om mijn werk verder te zetten. Die heb ik ook gevonden in het Kwale District Diani genaamd Bridge Umoja. Hier heb ik een sponsorprogramma uitgewerkt zodanig dat je voor 10 euro per maand een kindje de garantie kan geven om naar school te gaan. Die 10 euro wordt enkel aan jouw kindje besteedt om het school- en examengeld mee te bekostigen alsook hun eerste uniform. Het is een hele opluchting voor de ouders om te weten dat hun kinderen zorgeloos naar school kunnen gaan. Want het niet betalen van schoolgeld, leidt ertoe dat de kinderen terug naar huis worden gestuurd.

Op deze school hebben we ook gezorgd dat de toiletten in orde waren en dat ze aansluiting hebben op het water. Momenteel zijn we zelfs bezig met elektriciteitsvoorziening. Verder voorzien we ook de nodige materialen om les te kunnen geven. We proberen ook telkens weer schriften, balpennen, potloden, gommen, slijpers, en al wat nodig is uit te delen aan alle kinderen op school (ook zij die niet gesponsord zijn) zodanig dat iedereen de les mee kan volgen zoals het hoort. Daar waar nodig proberen we ook hulp te bieden bij de aankoop van een uniformen, sokken, schoenen, boekentas, … want ook dit is een zware kost voor de ouders.

Sommige van de peters/meters geven ook al eens een extra centje mee en dan gebruiken we dat hiervoor maar dat is zeker geen verplichting. Zorgeloos naar school kunnen gaan, is al heel wat en dat blijft ook de hoofdzaak. Het is verbazingwekkend om te zien dat kindjes ook altijd naar die dingen vragen als je hen vraagt wat ze graag zouden willen als cadeautje. Ze zijn zo fier op hun uniform.

Wat ik verder doe in deze school: nakijken of de kinderen werkelijk op school zitten en of ze niet teveel afwezig zijn, bekijken van hun examenresultaten. Het zijn officiële examens dus hieraan kan je ook zien of de leerkracht het vak goed uitlegt of niet. Telkens weer ga ik voor elke klas spreken en probeer ik hun aan te moedigen om hard te werken, hun te motiveren en te overtuigen van hun kunnen. Als ik in de klas kom om te spreken over hun resultaten weten ze dat het serieus is. Maar ze weten ook de reden omdat ik wil dat ze een goede toekomst tegemoet gaan. En ze zijn zo fier als ze een goed rapport mee naar huis krijgen.

Ook de ouders worden niet vergeten. We organiseren oudervergaderingen waarin het belang van onderwijs wordt uitgelegd. En er zijn ook bepaalde regels waar ze zich moeten aan houden om hun kind in het project te kunnen houden. Kinderen moeten aanwezig zijn op school. opvolgen dat hun kind huiswerk maakt, naar oudervergaderingen komen, geboortebewijs afleveren. Dit alles is belangrijk daar de ouders meestal geen onderwijs genoten hebben en zelfs meestal geen Engels praten. Daarom wordt deze vergadering ook altijd in het Swahili gehouden. En het werkt want je ziet ook een verandering bij de ouders.

School is niet alleen belangrijk voor de normale vakken zoals lezen, rekenen, taal, … maar tevens ook om hun het belang van hygiëne uit te leggen, omgangsvormen, HIV-AIDS, … Mensen in het dorp zeggen me dat ze het verschil zien tussen kinderen van mijn school en anderen. Ik leer deze kinderen ook dat ze moeten eerlijk zijn zowel naar mij toe als naar hun ouders als naar hun leerkrachten. Als ik iets uitdeel op school en iemand neemt 2 stuks i.p.v. 1 zal hij of zij geroepen worden. Leuk om te zien, als er nieuwe kindjes zijn, die de regels nog niet kennen en bv 2 snoepjes kennen, maar zij die dan al langer op school zijn, het 2de snoepje terug afnemen en het terug naar mij brengen. Ze weten dat als er iemand 2 stuks neemt, hun vriendje dan waarschijnlijk niets krijgt omdat er dan niet genoeg snoepjes zijn. Zo wordt hun ook geleerd om dank u te zeggen en dat verschil zie je wel in het dorpje, kindjes van mijn school zeggen altijd dankuwel en anderen niet. Kleine dingen, maar toch …

Dit een privéproject, elke eurocent die ik ophaal, wordt integraal voor de kinderen gebruikt. 3 x per jaar ga ik zelf naar ginds om alles op te volgen, onderhandel ik zelf voor de prijzen, probeer ik alles aan te kopen bij plaatselijke bevolking. Hoe meer ik kan aankopen bij lokale mensen hoe beter, zo wordt het geld 2 x goed besteed. Als je aankoopt bij lokale mensen hebben zij geld om te besteden voor hun familie en de aangekochte zaken is voor de kindjes uit mijn school.

Mijn initiële droom was om 100 kindjes zorgeloos naar school te kunnen laten gaan, we zitten nu al bijna aan 300 kinderen.

Maar we zitten niet stil … ondertussen heb ik kinderen over 6 verschillende scholen zitten, Het grote voordeel is dat het allemaal Bridge scholen zijn. Als mensen noodgedwongen moeten verhuizen en er is een Bridge school in de buurt, kunnen we de kinderen blijven ondersteunen en opvolgen.

Ook de communicatie met Bridge zie je groeien en verbeteren. Alles kan besproken worden en ik maak verslagen op van wat er op de scholen gebeurt. Zijn er problemen dan wordt de Area Manager erbij geroepen of komt QA een controle doen.

Bridge Mwamambi is nu de 2de school waar ik nauw mee samen werk. Ook hier proberen we kindjes aan een meter of peter te helpen. Het programma is ook hier voorgesteld en we hebben ook al met ouders gesproken. Bedoeling is om ook op deze school het niveau omhoog te krijgen en om kinderen de kans te geven om zorgeloos naar school te kunnen gaan zonder steeds weer naar huis gestuurd te worden.

En dan hebben we ook nog een 3de school mee in het project opgenomen, Bridge Kibundani.

In de eerste school hebben we nog 2 klaslokalen laten bijbouwen daar we over niet genoeg ruimte beschikten. We hebben nu ruimte om de allerkleinste slapen te leggen voor hun middagdutje en we hebben ook een gebedsruimte voor onze Moslim kinderen. Op de 3de school zijn we ook bezig om een extra lokaal bij te bouwen dat dienst gaat doen als gebedsruimte voor onze Moslim kindjes, zij verlaten nu de school als ze willen bidden tijdens de middag en we zien onze kinderen niet graag de school verlaten zonder begeleiding.

We blijven er gewoon voor gaan en daarvoor hebben we ook jouw steun nodig.

Het belangrijkste is onderwijs haalbaar maken voor alle kinderen. Ook de ouders hierin mee betrekken is zeer belangrijk omdat zij dikwijls het belang van onderwijs nog niet inzien.

Verder het nodige lesmateriaal voorzien zowel voor kinderen als leerkrachten.

Ook de infrastructuur verbeteren en zien dat ze over de nodige ruimtes beschikken.

Maar ook WC’s, waterleiding, betere keuken mogen niet vergeten worden.

Het is een project dat steeds wordt opgevolgd en waarin ook aanpassingen gebeuren daar waar nodig is.

We laten de bevolking ginds in hun waarde en het enige dat wij willen meegeven is het belang van onderwijs

Contactgegevens

Contactpersoon

naam
Brigitte Van Hoof
e-mail
Terug naar verenigingengids